“Οι ήρωες των παραμυθιών μας είναι οι ήρωες που θέλουμε στη ζωή μας”

Από

Δημιουργήθηκαν το 2010, φυσικά, σαν ένα παραμύθι σε ένα παιδί, πριν κοιμηθεί τη νύχτα. Με όχημα τα ζωντανά επί σκηνής πνευστά μουσικά όργανά τους, το εμφανές υποκριτικό ταλέντο, την επιλογή των πιο ιδιαίτερων παραμυθιών διασκευασμένων για παιδιά, τα ευέλικτα σκηνικά και την διάθεση να παρουσιάσουν υψηλού επιπέδου παραστάσεις που σημαίνουν πολλά περισσότερο από μιάμιση ώρα διασκέδασης, η ιδιαίτερη αυτή θεατρική ομάδα έχει κατακτήσει τις καρδιές μικρών και μεγάλων όπου κι αν έχουν εμφανιστεί.
Κίνηση, φωνή, πνευμόνια και ταλέντο. Αυτοί είναι οι Τρομπετίνι και πηγαίνουν τις μουσικοθεατρικές παραστάσεις τους παντού όπου υπάρχουν παιδιά 3-9 ετών.
Συνέντευξη του ELNIPLEX με την Θεατρική Ομάδα Τρομπετίνι, δηλαδή την ηθοποιό και σκηνοθέτη Αλεξία Γαβρίλη και τους καταξιωμένους μουσικούς Άγγελο Τζαμαριά, Γιώργο Καλτσούνη και Τάσο Βιτσεντζάτο.

Η δημιουργία των Τρομπετίνι

Αλεξία, Τάσο, Γιώργο, Άγγελε, καλώς ήρθατε στο ELNIPLEX. Μιλήστε μας για τους Τρομπετίνι. Πότε γεννήθηκαν και κυρίως πώς και γιατί;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Οι Τρομπετίνι γεννήθηκαν προς τα τέλη του 2011, πριν εννιά χρόνια δηλαδή, ως μετεξέλιξη ενός μικρού μουσικού συνόλου χάλκινων πνευστών, ύστερα από τη γνωριμία των μουσικών που συμμετείχαν με την ηθοποιό Αλεξία Γαβρίλη.
Ήδη το μουσικό σχήμα είχε προσανατολιστεί στο να παρουσιάζει ένα μουσικό πρόγραμμα συνοδεία ποιητικού λόγου. Παρακινούμενος από αυτό, αλλά και από το ότι σαν φρέσκος τότε μπαμπάς, διηγούμουν παραμύθια κάθε βράδυ στα αγοράκια μου μέχρι ν’ αποκοιμηθούν, έριξα την ιδέα να δουλευτεί ένα παραμύθι με συνοδεία μουσικής, με σκοπό να μεταφερθεί εκείνη η τρυφερή οικογενειακή συνήθεια και σ’ άλλα παιδάκια, μετουσιωμένη σε καλλιτεχνικό έργο. Να ποια ήταν η αφορμή για εκείνη τη γόνιμη συνάντηση, σε μια ευτυχή συγκυρία, που ‘βρισκε την Αλεξία επίσης να ‘χει μόλις βιώσει τη μητρότητα.
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα δεν άργησαν να πάρουν τον δρόμο τους, με το μουσικό σχήμα να μεταμορφώνεται σε μουσικοθεατρικό.

Ήταν μια εξέλιξη από την οποία κερδίσαμε όλοι μας κάτι ανεκτίμητο.

Όχι άμεσα βέβαια αλλά σιγά – σιγά, καθώς διαμορφώναμε το στίγμα των Τρομπετίνι, δουλεύοντας με αγάπη και μεράκι. Που σ’ αυτό ακριβώς εντοπίζεται: στο ότι αποκτήσαμε ταυτότητα καλλιτεχνική.
Γεγονός που επιβεβαιώνεται από τον διακριτό ρόλο και την παρουσία μας στα πολιτιστικά δρώμενα επί εννιά συναπτά έτη και πάνω απ’ όλα, από την αποδοχή του κοινού που εισπράξαμε γενναιόδωρα.
Όσο για τ’ όνομα Τρομπετίνι, πρέπει ν’ αναφέρουμε ότι υπήρξε έμπνευση του Αναστάσιου.

**Αλεξία Γαβρίλη:** Γεννημένη και μεγαλωμένη στον Πειραιά.

ΑΛΕΞΙΑ: Η αλήθεια είναι ότι το να βρεις τρόπο και χώρο έκφρασης ως καλλιτέχνης στην σημερινή εποχή, αποτελεί δύσκολη και επίπονη δουλειά. Θέλει διεκδίκηση και πίστη. Εμείς, ως καλλιτέχνες- γονείς αποφασίσαμε να «γεννήσουμε» μια καλλιτεχνική οντότητα που θα της δώσουμε τα «υλικά» για να χτίσει μια νέα αλήθεια…κι όχι παραμύθια!
Αυτή η βασική ανάγκη που γέννησε τους Τρομπετίνι το 2010 σας έχει δικαιώσει εννέα χρόνια μετά;
ΑΛΕΞΙΑ: Δεν ξέρω αν ήρθαμε ποτέ τελικά αντιμέτωποι μέσα μας με αυτό το ερώτημα!!! Η ύπαρξη της Ομάδας ΤΡΟΜΠΕΤΙΝΙ είναι μάλλον κάτι σαν «δεδομένη» για εμάς πια… σαν να υπήρχε πάντα..Οπότε μάλλον ήρθε σαν φυσιολογική εξέλιξη και αυτό δικαιώνει όχι μόνο την επιλογή μας αλλά σίγουρα και την ανάγκη μας…!

Πόσο μεγάλη εξάρτηση έχει το θέατρο, η πρόζα από τη μουσική;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Η όλη φιλοσοφία πάνω στην οποία στήνουμε τις παραστάσεις μας, συνοψίζεται σ’ ένα μότο με το οποίο πριν μερικά χρόνια, η Αλεξία θέλησε να περιγράψει το τι ακριβώς κάνουμε και πάει κάπως έτσι:

Στα έργα μας λοιπόν, μουσική και αφήγηση, πρόζα και θεατρικό παιγνίδι, συνδέονται μεταξύ τους αξεδιάλυτα, συνθέτοντας ένα μίγμα αληθινό καμβά μαγικό, πάνω στον οποίο ξεδιπλώνεται η δική μας, ιδιαίτερη πρόταση προς τα παιδιά, αλλά και προς τους γονείς τους.

ΑΛΕΞΙΑ: Είναι όπως ακριβώς το περιγράφει ο Γιώργος. Στην φιλοσοφία της Ομάδας μας, πρόζα και μουσική, είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Δεν πρόκειται για παραστάσεις με συνοδεία μουσικής. Έχουμε «στήσει» όλη μας την ιδέα πάνω στην ζωή που δίνει η ανάσα των ανθρώπων… Πνευστά και λόγος!

Το θέατρο έτσι κι αλλιώς είναι η πιο σύνθετη, αν θέλετε, παραστατική τέχνη.

Μέσα εκεί συνυπάρχουν όλες οι μορφές τέχνης, μουσική, ποίηση, λογοτεχνία, εικαστικά.. Εμείς επιλέξαμε όμως πολύ συνειδητά να «φωτίσουμε» μέσα από την χρήση των χάλκινων πνευστών όλη εκείνη την δύναμη που έχει ο άνθρωπος μέσα του… αρκεί να πάρει βαθιά ανάσα…!

Ας πάμε στις παραστάσεις. Τι παρουσιάζει με δυο λόγια η ομάδα Τρομπετίνι τη σεζόν 2019-20;

ΑΛΕΞΙΑ: Φέτος έχουμε την χαρά να παρουσιάζουμε μια «γροθιά» έργα! Πέντε παραστάσεις δηλαδή, που τις θεωρούμε και τις επιλέξαμε με το σκεπτικό να είναι η δική μας γροθιά απέναντι σε ό,τι θέλουμε να αναδείξουμε και να εκφράσουμε άποψη.

Κανένα από τα κείμενα δεν είναι όπως τα διαβάσαμε… τα αξιοποιήσαμε για να εκφράσουμε αυτά που μας ενέπνευσαν και θέλουμε να τα μοιραστούμε..!

Ναζίμ Χικμέτ, Λουίς Σεπούλβδεδα, Αδερφοί Γκριμμ! Γιατί διαλέξατε αυτά τα τόσο ιδιαίτερα και απαιτητικά κείμενα από τέτοιες σπουδαίες πένες και συλλέκτες;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Για τις επιλογές μας τώρα να πούμε, ότι σίγουρα έπαιξε ρόλο η μαγική επίδραση που μου ασκούσαν οι Γκριμμ σαν παιδί.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, καθώς ανέτρεξα στις ιστορίες τους προς αναζήτηση κατάλληλου παραμυθιού για να ξεκινήσουμε, η ανακάλυψη του Παράξενου Μουσικού αποδείχτηκε αποκάλυψη πραγματική, τόσο γιατί ήταν ένας μουσικός που πρωταγωνιστούσε, αλλά και για την πλοκή του καθαυτή, η οποία παρ’ ότι στους Γκριμμ στερείται ορθής λύσης, στην δικιά μας διασκευή, αποτέλεσε πρώτης τάξεως υλικό ώστε ν’ αναδείξουμε προβληματισμούς που αφορούν στο σήμερα και ας χρησιμοποιούν οι Γκριμμ ως μόνιμο υπόβαθρο για να διηγούνται τις ιστορίες τους το ομιχλώδες, μεσαιωνικό τοπίο!
Για παράδειγμα, η ανάδειξη της πάλης του κάλπικου με το αυθεντικό, σε κατεύθυνση ανάπτυξης κριτικής ικανότητας στα παιδιά, ώστε να μην παρασύρονται από τις κάθε είδους επιφάσεις, που κάθε ώρα και στιγμή επιδιώκουν σήμερα να μας αποπροσανατολίζουν σε μία στρεβλή, καταναλωτικού τύπου πρόσληψη του κόσμου.
Σ’ ετούτη τη βάση είναι που στήνει τις παγίδες του ο Παράξενος Μουσικός στα ζώα του δάσους, όμως τα παιδιά, με την βοήθεια μιας νεράιδας, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και στηριγμένα στη γνώση που αποκτούν μέσω της επίλυσης τριών αινιγμάτων, τ’ απελευθερώνουν στο τέλος και τον διώχνουν για πάντα από εκεί.

**Γιώργος Καλτσούνης**: Γεννήθηκε στο Λαύριο το 1971.

ΑΛΕΞΙΑ: Είναι ένα στοίχημα που βάλαμε- σχεδόν ενστικτωδώς- απέναντι στην λογική που λέει ότι το παιδικό θέατρο είναι μόνο ό,τι βλέπει και ξέρει το παιδί από το Nickelodeon… Είναι μια αφορμή με την «πνοή» μας όπως έλεγα και προηγουμένως, να «φυσήξουμε» την σκόνη από τα βιβλία που αγαπήσαμε και που κανένα τάμπλετ δεν τα έχει στις εφαρμογές του! Αστειεύομαι…! Απλά κινηθήκαμε με την ασφάλεια αν θέλετε αυτών που αγαπήσαμε… διαλέξαμε την «σιγουριά» των δικών μας επιρροών κι αυτό μας οδήγησε σ’ ένα ταξίδι όχι εύκολο αλλά περιπέτειας..! Όπως πρέπει να’ ναι τα ταξίδια της ζωής μας!

“Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει”. Κάτι περισσότερο από μια ιστορία οικολογικής ευαισθητοποίησης. Γιατί μας προτείνετε αυτό το πολύ τρυφερό έργο του Λουίς Σεπούλβεδα;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Το έργο αυτό ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ν’ αναδείξουμε το θέμα των ανά της γης ξεριζωμένων εξ’ αιτίας του πολέμου και της φτώχειας, φαινόμενα τα οποία έχουν λάβει διαστάσεις επιδημίας στις μέρες μας,όχι ως ατυχής συγκυρία, καθώς οι βουλές των πλούσιων και ισχυρών, φαίνεται να ευνοούν σήμερα την αποδόμηση κοινωνιών ολόκληρων.

Αιτία αυτής της εξέλιξης, εκτός της αρπακτικής τους διάθεσης και η ανάγκη μεγάλες ομάδες πληθυσμού, να βρίσκονται σε μόνιμη επισφάλεια ως προς τα στοιχειώδη της επιβίωσης, προκειμένου ν’ αποτελούν ένα απολύτως διαθέσιμο και άκρως εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό.

Το ζήτημα είναι εμείς οι υπόλοιποι, που και η δικιά μας ζωή επηρεάζεται αρνητικά, να μπορέσουμε ν’ απελευθερωθούμε απ’ το δηλητήριο της άποψης που λέει, ότι είναι τα θύματα των πολεμικών επεμβάσεων, ή του οικονομικού στραγγαλισμού τους από συμπατριώτες τους και ξένους μεγαλοσχήμονες, που ευθύνονται για τα κακά που τους βρίσκουν.
Σ’ αυτό φιλοδοξεί να συμβάλλει και η συγκεκριμένη παράσταση, ώστε να γυρίσουμε την πλάτη στο ρατσισμό και την ξενοφοβία, όχι για λόγους απλά ανθρωπιστικούς, αλλά γιατί απαντήσαμε ένα μέρος του αινίγματος, του πως λειτουργεί ο κόσμος μας.

ΑΛΕΞΙΑ: Σε μια πρώτη ανάγνωση, αυτό που φαίνεται στο κείμενο του Σεπούλβεδα είναι η οικολογική ευαισθητοποίηση… Εμείς πάλι, είδαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για μια σειρά πραγμάτων που συνδέονται μεταξύ τους από την αιτία που τα γεννά. Θέλω να πω.. η οικολογική καταστροφή προκύπτει από πολύ συγκεκριμένες αιτίες, όχι γιατί θα πετάξεις μόνο το σκουπίδι στην παραλία. Είναι κι αυτό ένα ζήτημα, αλλά είναι ζήτημα παιδείας αν θέλετε. Η ρύπανση του περιβάλλοντος προκύπτει από την ασυδοσία και το κυνήγι του κέρδους από τους ισχυρούς… το ίδιο κι η μετανάστευση και η προσφυγιά.

λέμε στα ΜΟΥΣΙΚΑ ΦΤΕΡΑ. Όμως… είναι επιλογή μας να «πετάξουμε»… είναι επιλογή μας να έχουμε «φτερά»… αρκεί να το θελήσουμε!

Με τη διασκευή «του ερωτευμένου σύννεφου» του κορυφαίου Τούρκου ποιητή και υπερασπιστή της ελευθερίας Ναζίμ Χικμέτ, τι βρίσκεται στο μικροσκόπιό σας;

ΑΛΕΞΙΑ: Το αίσθημα δικαίου, η αφοσίωση και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η δύναμη των πολλών, ο Κόσμος που παίρνει χρώματα και φως κι όλα μετά μοιάζουν αλλιώς…! Όταν «δουλεύεις» μέσα σε τέτοια λυρικά και σπουδαία έργα… επηρεάζεσαι!!! Πραγματικά, κάθε λέξη αυτού του κειμένου, σου δίνει την δύναμη να φτιάξεις τον κόσμο από την αρχή… κι εμείς γινόμαστε συμμέτοχοι με τα παιδιά στην δημιουργία του «νέου κόσμου»! Σ’ αυτό το έργο νιώσαμε την ανάγκη να πάρουμε στα χέρια μας τα χρώματα και τα πινέλα για να φτιάξουμε όχι απλά μια ζωγραφιά… αλλά όλα όσα αξίζουν και μπορούν να συμβούν αληθινά!

Θα ήθελα και τα κριτήρια επιλογής των ιστοριών των αδερφών Γκριμμ. Πόσο κοντά στα σημερινά παιδιά είναι παραμύθια που έρχονται από τις αρχές του 19^ου αιώνα και μάλιστα από αυτό το σκοτεινό γοτθικό περιβάλλον από το οποίο κατά κύριο λόγο τα συνέλεξαν;

ΑΛΕΞΙΑ: Οι ιστορίες των ανθρώπων έχουν στο dna τους την ιστορία των κοινωνιών..Ο Μεσαίωνας έχει χαρακτηριστεί ως μία περίοδος με έντονα στοιχεία συντηρητισμού, θεοκρατίας και γενικευμένης φτώχιας για το σύνολο του πληθυσμού. Οι έντονες κοινωνικές αντιθέσεις συντηρούνταν χωρίς αμφισβήτηση των αιτιών που τις γεννά, παρά τις όποιες εξεγέρσεις που προκαλούσε η ανέχεια ή ο εσωτερικός ανταγωνισμός των εχόντων.

Κάτω από το θολό πέπλο δεισιδαιμονιών και θρησκοληψίας, η κοινωνία των ανθρώπων έβραζε για 1000 περίπου χρόνια σαν το καζάνι στην φωτιά.. δυστυχώς ακόμα και σήμερα ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά τα στοιχεία του παρελθόντος… ή καλύτερα αν θέλετε… με κοινά στοιχεία μιας κοινωνίας που έβαλε πολλά φώτα και στολίδια στα σκοτεινά σημεία της αλλά δεν έχει καταφέρει ακόμα να δει το «ξημέρωμα» της καινούριας μέρας.

Τα παιδιά παρεμβαίνουν μέσα από τις δικές μας διασκευές σ’ αυτό! Αλλάζουν το «δεδομένο» της ιστορίας. Κι έτσι δεν χρειάζεται να μιλάμε για το παρελθόν και το παρόν μόνο, αλλά μπορούμε να ελπίζουμε για το μέλλον.

Γιατί λέτε μουσικές παραστάσεις με χάλκινα πνευστά «όπου υπάρχουν παιδιά»; Πηγαίνετε πραγματικά παντού όπου υπάρχουν παιδιά;

**Άγγελος Τζαμαριάς:** Γεννήθηκε το 1981 στον Πόρο Κεφαλληνίας όπου

ΑΛΕΞΙΑ: Η πρόθεση είναι σίγουρα αυτή ακριβώς! Πρακτικά κάποιες φορές δεν είναι εφικτό… όμως ο φυσικός μας χώρος είναι όντως αυτός… όπου υπάρχουν παιδιά!

Πηγαίνετε, λοιπόν, και σε σχολεία. Σε ποιες ηλικίες απευθύνονται τα έργα σας; Τα διαβαθμίζετε αναλόγως της ηλικίας του κοινού σας ή πιστεύετε ότι κάθε ηλικία λαμβάνει τα δικά της μηνύματα;

ΑΛΕΞΙΑ: Σε γενικές γραμμές τα έργα μας απευθύνονται κατά κύριο λόγο στην προσχολική και πρώτη σχολική ηλικία. Είναι όμως δεδομένο ότι όχι απλά κάθε ηλικία, αλλά κάθε παιδί που βλέπει τα έργα μας, έχει και μια διαφορετική οπτική αυτού που παρουσιάζουμε. Ο κάθε άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος, αντιλαμβάνεται τόσο στο θέατρο όσο και στην ζωή τις έννοιες και τα πράγματα με βάση τις δικές του προσλαμβάνουσες και εμπειρίες. Παρ’ όλ’ αυτά, εμείς στοχεύουμε σε μια «ραχοκοκαλιά», προσπαθούμε δηλαδή να μπαίνουμε στο ίδιο «τρένο» και να διαγράφουμε κοινή πορεία με τα παιδιά του μέλλοντος… Κάποιος μπορεί σ’ αυτό το ταξίδι να βλέπει από το παράθυρο την θάλασσα, ο άλλος από την μεριά του βουνού… όμως ο προορισμός θα είναι ο ίδιος!

Πώς βοηθάει το θεατρικό παιχνίδι ένα παιδί; Θα ήθελα να ξεθολώσετε λίγο το τοπίο γιατί πολλοί νομίζουν ότι το θεατρικό παιχνίδι είναι να ανεβαίνει το παιδί σε μια σκηνή και να παίζει μικρά σκετσάκια.

ΑΛΕΞΙΑ: Α… αυτό που λέτε είναι η καλή εκδοχή του πράγματος! Το να ανέβει ένα παιδί σε σκηνή και να μπει στην διαδικασία της έκθεσης, της συνεργασίας με άλλα άτομα, της επεξεργασίας μιας συνθήκης κι ενός κειμένου, είναι μία καλή εκδοχή του τι περιμένουν ορισμένοι γονείς από το θεατρικό παιχνίδι…. Συνήθως το βλέπουν σαν προθάλαμο δραματικής σχολής!

Για να είμαστε όμως δίκαιοι… η πλειοψηφία των γονιών σήμερα είναι πολύ πιο ενημερωμένη. Έχουν κατανοήσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ότι το θεατρικό παιχνίδι, είναι ένα «εργαλείο» δουλειάς για την ψυχολογία, την έκφραση, την μάθηση κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να υπάρχει πολύ πιο ουσιαστική αναγνώριση κι αποδοχή του ρόλου που έχει τόσο το ίδιο το θεατρικό παιχνίδι στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού τους αλλά και το αντικείμενο δουλειάς του εμψυχωτή-ηθοποιού –παιδαγωγού.

Τι έχετε αποκομίσει ύστερα από τόσα χρόνια επαφής με τα παιδιά; Τι σας έχουν μάθει τα παιδιά;

ΑΛΕΞΙΑ: Ότι τελικά τέχνη, πολιτισμός, είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη, στις ανθρώπινες και κοινωνικές ανάγκες. Μόνο με αλήθεια, δυναμική και κοινωνική ευθύνη επιτελείς το ρόλο σου ως καλλιτέχνης. Αλλιώς θα ζητήσουν τουαλέτα και νερό …! Τα παιδιά θέλουν να τους «δείχνεις» μέσα από την τέχνη αυτό που βαριούνται ν’ ακούσουν σαν μια απλή διδαχή…

Αγαπητοί Τρομπετίνι, ποιες αρχές υπερασπίζεστε με το είδος και την ποιότητα θεάτρου που επιλέξατε να προσφέρετε στο κοινό σας;

ΑΛΕΞΙΑ: …μας ζητάτε να μοιραστούμε το μυστικό μας που έχουμε με τα παιδιά, με τον κόσμο των μεγάλων… ας είναι! «Ό,τι στα όνειρα μπορείς να φανταστείς… με τόλμη γίνεται πράξη στην ζωή».

Αλεξία, παίζεις, σκηνοθετείς, εμψυχώνεις, διασκευάζεις, γράφεις. Τι ονειρεύεσαι ακόμα να πράξεις στο θέατρο για παιδιά;

ΑΛΕΞΙΑ: Να μην πάψω να βλέπω τον κόσμο μέσα απ’ τα δικά τους γυαλιά…! Ότι κι αν κάνω σαν καλλιτέχνης, πάντα έχω στο κέντρο της ύπαρξής μου να είναι κάτι που θα δίνει την δυνατότητα σ’ ένα παιδί να… σκεφτεί… Θέλω το θέατρο, η μουσική, τα κείμενα, οι ρόλοι που θα παίξω, να είναι μια αφορμή να θέλουν να γίνουν μια γενιά που… θα «παίξει ρόλο» στην ιστορία των ανθρώπων..
Αναστάσιε, Γιώργο, Άγγελε, τα πνευστά πιθανολογώ ότι θέλουν γερά πνευμόνια και μεγάλη θέληση. Τι θα λέγατε σε κάποιο παιδί που διστάζει να ασχοληθεί με την μουσική- με πνευστά ή όχι- ή πιστεύει ότι δεν έχει «ταλέντο» ή είναι εγκλωβισμένο σε πιο κοινότυπες καθημερινές ασχολίες;

**Τάσος Βιτσεντζάτος:** Γεννήθηκε το 1979 στο Αργοστόλι.

ΓΙΩΡΓΟΣ: Στις μέρες μας, όπου η παιδεία τείνει ολοένα περισσότερο να γίνει ένα ακόμα προϊόν, η τέχνη και ο αθλητισμός αποτελούν βασικά πεδία έκφρασης ετούτης της αντίληψης.
Οπότε γεννιέται το πρόβλημα της μη ελεύθερης πρόσβασης σε ανάλογες δομές, λόγω του ανταποδοτικού τους χαρακτήρα.
Από εκεί και πέρα, η εξάσκηση οποιασδήποτε «καλής» τέχνης ή οποιουδήποτε αθλήματος, σίγουρα έχει να δώσει πολλά στο κάθε παιδί, τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με την διαμόρφωση του χαρακτήρα καθώς συμβάλλει στο σμίλεμα πνευματικών δεξιοτήτων όπως η αυτοπειθαρχία, το κριτικό πνεύμα και η καλαισθησία.
Άρα, ανεξαρτήτως του ταλέντου που διαθέτει κανείς, ή της δυνατότητάς του αλλιώς να εξελιχθεί ή όχι σε επαγγελματία, πιστεύω πως μόνο καλά έχει να λαμβάνει από μια τέτοια ενασχόληση.
Με τις όποιες ικανότητες αναπτύσσονται να μην είναι σε καμία περίπτωση δευτερεύουσας σημασίας, καθώς έτσι επιτάσσει το ανεβασμένο πολιτιστικό επίπεδο του 21^ου αιώνα, αλλά και οι αυξημένες απαιτήσεις που απορρέουν από αυτή την εξέλιξη.
Ωστόσο, επειδή παράλληλα με την προαναφερόμενη ανάπτυξη, αντί να μειωθούν, αυξάνονται δραματικά και οι κοινωνικές ανισότητες, έχουμε σαν αποτέλεσμα, τον αποκλεισμό μεγάλου μέρους του πληθυσμού από τέτοιου είδους διεξόδους και αυτό χρειάζεται να αιτιολογηθεί με κάποιο τρόπο.

Να γιατί μπορεί στις μέρες μας ν’ αναπαράγεται το ιδεολόγημα, ότι η καλλιτεχνική εκπαίδευση αφορά τάχα ταλέντα μονάχα, ή εμφανίζεται να παίζει τόσο μικρό ρόλο στην διαμόρφωση του ανθρώπου, σε σημείο ν’ αντιμετωπίζεται ως κάτι περιττό, μια εκκεντρική πολυτέλεια.

Τι προσφέρει η ενασχόληση με τη μουσική σε ένα παιδί, σε έναν άνθρωπο;

ΑΓΓΕΛΟΣ: Ανοίγει δρόμους έκφρασης των σκέψεων και συναισθημάτων και μαθαίνει σε μικρούς και μεγάλους τη συγκέντρωση, τη συνεργασία και την δημιουργικότητα με τον πιο ευχάριστο τρόπο!
ΑΛΕΞΙΑ: Να μάθει να είναι κομμάτι μιας «σύνθεσης»….!

Σας ευχαριστούμε θερμά και τους τέσσερις. Καλές παραστάσεις!